Franz Kafka is dood

Het citaat van Kafka dat me inspireerde.

Ik bevond me op verboden terrein, geraakte daardoor in paniek en probeerde meteen weer weg te komen. Helemaal aan de andere kant van de kamer zag ik een deur. Dat was mijn kans. Terwijl ik me tussen computers en dossiers een weg naar die uitgang baande, probeerde ik de blik van de aanwezigen te ontwijken. Ik hoorde het zoemen van ventilators en het geroezemoes van stemmen, iedereen sprak gedempt, niemand lachte. Vanuit mijn ooghoeken volgde ik zo goed als mogelijk de bewegingen van het personeel dat zenuwachtig heen en weer liep en dat ik te allen koste moest ontwijken.

Toch botste ik tegen iemand aan. Ik probeerde de botsing te negeren en verder te stappen, maar de man nam me bij de arm, keek me recht in het gezicht en zei fluisterend: ‘Franz Kafka is dood.’ Nu keek ook ik hem aan. Rood doorlopen ogen. Baardstoppels. Om het gewicht van zijn mededeling te accentueren trok hij de wenkbrauwen omhoog en de mondhoeken naar beneden. Terwijl ik een passend antwoord probeerde te bedenken, stapte hij alweer verder.

Ik haalde de andere kant van de kamer. Links naast de deur zat een man achter een lege tafel, een deurwachter. Ik knikte vaag en greep de klink vast. De man schoot recht en probeerde zich tussen mij en de deur te plaatsten. Ik moest kordaat reageren. Ik legde mijn hand op zijn schouder en zei fluisterend: ‘Franz Kafka is dood.’ Hij schrok hevig. Net als die andere mens dat gedaan had trok ik de wenkbrauwen op. Vervolgens wees ik naar de deur in de hoop dat hij zou begrijpen dat dit overlijden mij noodzaakte om iets te gaan doen. Hij nam zijn sleutelbos, opende de deur, liet me passeren en wenste me veel succes toe.

Achter me viel de deur dicht. Ik hoorde hoe de deurwachter het slot omdraaide. Ik stond in een kamer vol drukdoende bedienden. Ik bevond me op verboden terrein en geraakte in paniek. Aan de andere kant van de kamer zag ik een deur. Dat was mijn kans…

Flor Vandekerckhove