Oneliner op de vooravond van 1 MEI

MIJN POSTS worden almaar korter, niet omdat ik minder te zeggen heb, wel behoef ik er minder woorden voor, vrucht van vele jaren oefenen in bondigheid: handpalmverhalen⇲, vignetten⇲, drabbels⇲, eenparagraafverhalen⇲, mini-essays⇲ en poëtische oneliners⇲.

Wakkere werkers

Luister en kijk op YouTube naar de oneliner, klik op de illustratie.

www.youtube.com/watch?v=fv5Icut2OeM

[198]

wakkere werkers weten waarachtig wat ’t werken waarlijk waard is

Mijn jongste publicatie is een e-boek dat 200 verhalen bundelt. ’t Zijn extreem korte verhalen, soms drie lijnen, soms maar één; speciaal geschreven voor internetlezers waarvan men zegt dat ze een korte spanningsboog hebben, ’t is dus echte internetliteratuur. Meer: elk van die verhalen kan ‘getagd’ worden, aangeklikt. Wie dat doet komt op m’n YouTubekanaal terecht, waar ik dat verhaal voorlees, declamatie die ik lardeer met beelden en muziek.
De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel: in dit geval ‘200’, dan begrijp ik het wel.): liefkemores@telenet.be⇲.

Het huis in de Sint-Lievenspoortstraat

Ik schrijf een aantal vignetten over huizen waarin ik ooit gewoond heb. Zo nu en dan publiceer ik er eentje. 

Vandaag: 1972, Sint-Lievenspoortstraat Gent.

GOOGLE STREETVIEW leidt me er vandaag foutloos naartoe. Omdat het daar minder kost — ik ben in legerdienst, kazerne de Hollain⇲ — verhuizen we in 1972 van de Wijngaardstraat⇲ naar de Sint-Lievenspoortstraat. 

Mijn echtgenote werkt in Gent, waar we al goed geïntegreerd zijn. In dat huisje komt een clubje samen: Frankenberghe⇲; Bolleke; Mia (†); een drukker die alleen nog drinkt; nog een drukker, hij doet de twee, drinken én drukken; een kunstenaar die ’t aan ’t maken is en een andere die ’t niet maken kan; de mooi geklede vrouw van een man die we nooit te zien krijgen; een mooi geklede man die van thuis uit geld krijgt om zich vooral nergens mee te moeien; de kasteelvrouw is er met haar echtgenoot die langs autosnelwegen ’t gras afrijdt. Soms komt Paula, lelijk als de nacht⇲, maar daarom niet minder heet. Er zijn er nog: Zotten Eric, Rosten Herman⇲ … Een mens vraagt zich af waar dat huisje hen allemaal weet te plaatsen. Als iedereen goed ingedronken is, trekken we de stad in. We passeren ’t geboortehuis van Karel van de Woestijne⇲, dichter aan wie ik het prozagedicht Twee garnaalkroketten⇲ opdraag. We zijn niet de enigen die in dat huisje leven: achteraan het koertje, in het tuinhuis, leeft ook Meneer Konijn⇲.

Flor Vandekerckhove⇲

[Ik ben een geboren en getogen West-Vlaming, ik woon er ook. Wel heb ik sterke Gentse banden. M'n familie langs moederskant is Gents, mijn kinderen en kleinkinderen zijn Gentenaars en zelf heb ik ook lange tijd in Gent gewoond. Ik publiceer een aantal posts over Gent, vignetten, verhalen, gedichten… telkens geïnspireerd door huizen en straten waar ik gewoond heb. Starten deed ik met eentje over de Keizer Karelstraat⇲, daarna volgde een handpalmverhaal over de St.-Pietersaalststraat⇲. Over het huis in de Wijngaardstraat schreef ik al een kortverhaal: Bij ons in Gent, 1971⇲; een driezinnenverhaal: ‘De buurt is me onmetelijk dankbaar…’⇲ en een gedicht in kwatrijnen: Herinneringen aan de Wijngaardstraat⇲.

In memoriam Francis Bacon (1909-1992)

Rechts: Francis Bacon. Zelfportret (1969). “Ik heb veel zelfportretten gemaakt, eigenlijk omdat mensen om me heen als vliegen stierven [...] Ik heb een hekel aan mijn eigen gezicht, maar ik ga door omdat ik geen andere mensen heb om te doen.” (Bacon in David Sylvester, The Brutality of Fact, Interviews with Francis Bacon). 

OP 28 APRIL 1992, vandaag exact 32 jaar geleden, overleed Francis Bacon⇲. De Laatste Vuurtorenwachter heeft wel 1 en ander staan over de man. Bij wijze van in memoriam haal ik enkele stukjes op. (Flor Vandekerckhove⇲)

° Leren schilderen met Francis Bacon, leren schrijven met Allen Ginsberg: Trop is teveel⇲

° Een schilderij van Francis Bacon, en hoe ik daarmee de sprong naar een kunstwerk van mijn dochter maak: Painting 1946⇲  

° Net als Aeschylus hoopt Bacon vast te leggen wat niet uit te drukken is en dit is de manier waarop hij dat doet in Three Studies at the Base of a Crucifixion⇲

 ° Francis Bacon en zijn beroemde Screaming Pope uit 1953. Maar waarom schreeuwt de paus⇲

° Francis Bacon en de dood van zijn vriend George Dyer: Dood op de pot⇲

° Alhoewel zijn gezondheid dat eigenlijk niet meer toelaat, wil de oude Francis Bacon (1909-1992) op hoge leeftijd per se naar zijn jonge vriend in Spanje vliegen, Bacon sterft in een Madrileens ziekenhuis: Bacons laatste stier⇲

De wachtzaal

IN DE WACHTZAAL zitten we naast elkaar, wij met een voltooid leven. De vlag gestreken, ’t alaam geborgen. Van ’t leven hebben we gemaakt wat ervan te maken valt, wat volgt is alleen maar meer van ’t zelfde. We zwijgen omdat alles gezegd is, de kreet geslaakt, de roep gesmoord, het woord gebroken. Ik blader in een tijdschrift (°). Waarom heb ik nooit de film Yentl van Barbra Streisand gezien? Waarom heb ik niets van Fien Troch gezien? Waarom verneem ik nu voor ’t eerst iets over fotograaf Bruno V. Roels? En van de Georgische Nino Haratischwili? Waarom heb ik nooit een kunstwerkje in De Zwarte Panter gekocht? Waarom ken ik de platenhoes van Sonic Youth niet, waarop een kunstwerk van Mike Kelley staat, kunstenaar waarover ik nu voor ’t eerst iets lees? Waarom zegt de naam Lieven Stoefs me niets, ingenieur en schrijver? Waarom heb ik geen idee wat ik met een cryptofilippine moet aanvangen? Waarom ken ik Van Morrisons Into the Music niet, plaat waarvan Michiel Hendryckx zegt dat hij er zijn leven aan te danken heeft? Al dat leven, al dat leven van anderen! Nu en dan wordt een van ons geroepen, tijd om te gaan. We kijken op. Een groet, een knik, nauwelijks opgemerkt, stilzwijgend afscheid — die zien we niet meer terug — en daarna is ’t weer wachten. Als je bij de eersten bent, is ’t altijd te vroeg, voor wie bij de laatsten is, duurt het wachten veel te lang. Juist op tijd is het zelden.

Flor Vandekerckhove⇲

(°) De Standaard Weekblad van 18 november 2023

De e-boeken (pdf) van De Lachende Visch zijn gratis. 

Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

De twee oneliners van de moordenaar

DE POSTS VAN De Laatste Vuurtorenwachter zijn kort en worden ook almaar korter. ’t Is niet dat ik minder te zeggen heb, wel behoef ik daarvoor minder woorden, vrucht van vele jaren oefenen in bondigheid: handpalmverhalen⇲, vignetten⇲, drabbels⇲, eenparagraafverhalen⇲, driezinnenverhalen⇲ en poëtische oneliners⇲… Korter dan zo'n oneliner kan haast niet. Van de Oneliner van de moordenaar bestaan twee, elkaar tegensprekende varianten. Bij het declameren worden ze elk door een ander schilderij geïllustreerd. Het eerste is De moordenaar van Edvard Munch. 1910. Expressionistisch olieverfschilderij op doek. 94,5 x 154 cm. Het tweede is van Walter Sickert, The Camden Town Murder⇲, 1908. Olieverf op doek. 25,6 x 35,6 cm.

De twee oneliners 

op YouTube 

www.youtube.com/watch?v=UNpwaDHspE4

[115]

De twee oneliners van de moordenaar —  in staat tot moord zijn alleen de laagsten, de lichtsten en de lauwsten — alleen de hoogsten de hardsten en de heetsten zijn in staat tot moord (Flor Vandekerckhove⇲)

Mijn jongste publicatie is een e-boek dat 200 verhalen bundelt. ’t Zijn extreem korte verhalen, soms drie lijnen, soms maar één; speciaal geschreven voor internetlezers waarvan men zegt dat ze een korte spanningsboog hebben, ’t is dus echte internetliteratuur. Meer: elk van die verhalen kan ‘getagd’ worden, aangeklikt. Wie dat doet komt op m’n YouTubekanaal terecht, waar ik dat verhaal voorlees, declamatie die ik lardeer met beelden en muziek. 
De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel: in dit geval ‘200’, dan begrijp ik het wel.): liefkemores@telenet.be⇲.

Wandelen langs een zonsondergang uit de 19de eeuw

Op 24 april 2024 bevind ik me op een klif in Normandië. Daar toon ik je het landschap dat een Hollander zo’n 175 jaar geleden op doek gezet heeft.

WANNEER EXACT hij daar zijn ezel neerpoot, laat zich van dat schilderij⇲ niet aflezen, het is ongedateerd, maar dát hij er geweest is staat buiten kijf. Dat laatste geldt ook voor mij, getuige een foto waarop je me bovenop dezelfde Normandische klif ziet staan. Daar toon ik je ‘t landschap dat Johan Barthold Jongkind⇲ (1819-1891) lang geleden op doek zet. Het tableau is een zonsondergang en het dorp heet Saint-Valery-en-Caux⇲. 

Tania passeert er op haar wandeling, die start in Veules-les-Roses⇲ en — 21 kilometer stappen langs de GR 21 — gaat tot in Conteville⇲, waar ik haar opwacht. Intussen zoek ik een plek waar(over) ik kan schrijven, zie me daar staan.

Die Jongkind is een Nederlander die in Frankrijk woont en de reputatie heeft veel te pintelieren⇲, hij is ook een goede schilder. In 1849 haalt een maat hem uit de kroegen van Montmartre weg en neemt hem mee naar de Normandische kusten, wat ons een idee geeft van de periode waarin hij het schilderij maakt.
Jongkind schildert er naar de natuur, zoals zoveel anderen⇲ dat daar doen, zo ook zijn maat Eugène Boudin⇲. Jongkind maakt ter plekke aquarellen, in zijn atelier maakt hij daar later schilderijen van — zijn collectie aquarellen is indrukwekkend. De encyclopedie zegt School van Barbizon⇲ en voorloper van het Franse impressionisme⇲. Hij mag dan in Frankrijk sterven, ’t is wel in Nederland dat zijn standbeeld⇲ staat.

Voilà, wij reizen om te leren⇲, ge weet hoe we zijn.
Flor Vandekerckhove⇲

Ook alweer twee jaar geleden

VANDAAG is ’t alweer twee jaar geleden dat Arno Charles Ernest Hintjes⇲ — Arno dus — overleden is; ook alweer twee jaar! Die verjaardag passeert niet onopgemerkt, Danny Willems⇲ herinnert er op FB aan en er zal elders nog wel 1 en ander zijn, De Laatste Vuurtorenwachter doet het hier op blogger. 
Persoonlijk heb ik Arno niet gekend, de wereld van de pop is niet de mijne, R&R-attitude, zoals Frank Vermang me die hier⇲ uitlegt, is me vreemd. Wat ik over Arno weet is wat mijn jeugdvriend JP⇲ me verteld heeft en later Tania. ’t Is ook met Tania dat ik Arno voor ’t eerst aan ’t werk⇲ zie. Eén keer heb ik hem kort gesproken — ik zei toen overtuigend: 'Daar heb je gelijk in.' waarna onze wegen zich scheidden — daar herinner ik aan in Herinneringen aan de Oosteroever⇲. Er zijn nog wel stukjes waarin Arno zijdelings aanwezig is, bijvoorbeeld Reünie van T.C. Matic⇲, waarin ik verwantschap voel wanneer hij zegt: ‘Ik speel geen muziek voor het geld, maar om met mezelf in evenwicht te komen’, iets wat ook voor mij en mijn schrijverij geldt. Arno komt ook ter sprake in Mannen van de nacht⇲ en in Dylan ontmoet Ensor in Oostende⇲. Twee stukken maken me toch wel trots: Arno en de intrede van Fantômas in Oostende⇲, waarop Danny Willems enthousiast reageert en vooral mijn antwoord op Arno’s wondermooie Oostende bonsoir⇲, ik zet songtekst en gedicht nog eens naast elkaar.

Flor Vandekerckhove⇲

Elk z’n goedenavond op Youtube: klik hier⇲

[815]

Als 't genoeg geweest is

Deze oma kan duidelijk nog even doorgaan. Maar mag ze ook zelf bepalen wanneer ’t genoeg geweest is? (Het beeld komt van de FB-groep Absolument Surréaliste.)

IN een interview⇲ zegt CM⇲-topman Luc Van Gorp⇲, een katholieke voorman nochtans, dat mensen die aangeven dat het genoeg geweest is de kans moeten krijgen om hun leven — in katholiek jargon — 'terug te geven'. In gewone mensentaal: ouderen die levensmoe zijn, moeten zelf de keuze krijgen of ze verder willen of niet. Zijn woorden worden hem zwaar aangerekend, hij krijgt er nogal van langs, vooral van andere christelijke voormannen⇲. Die hebben het over ‘een wegwerpmaatschappij’ en over mensen die door onze schuld 'eenzaam wegkwijnen op een kamertje’.
Zelf heb ik m’n ouders zien wegkwijnen op een kamertje, namelijk een kamertje in een katholiek ziekenhuis.’ Of ze verder wilden of niet, werd hun daar uiteraard niet gevraagd, ze hadden zo'n vraag ook niet begrepen, gehersenspoeld als ze waren door een leven onder de hoede van onze moeder de heilige kerk. Ze moesten dus in godsnaam heel de rit uitrijden, wat ik als mensonterend ervaren heb. Vandaar dat ik met recht en reden zeg dat het katholieke weerwerk tegenover de woorden van Luc Van Gorp hypocriet is.
Hoe anders is het einde van Emiel Pauwels⇲. Hij is al in de negentig wanneer hij nog regelmatig op de atletiekpiste gaat oefenen, hij wint als 90-plusser nog een Europees veteranenkampioenschap, zoals je hier⇲ zelf kunt zien. Op zijn vierennegentigste wordt bij hem kanker vastgesteld, wel nog operabel. Desondanks maakt Pauwels begin 2014 bekend dat hij euthanasie⇲ aanvraagt, het is, zegt hij aan zijn dokters, nu wel genoeg geweest. Op 8 januari geeft hij een afscheidsfeest, op 9 januari sterft hij. Niets wegkwijnen op een kamertje, niets wegwerpmaatschappij. (Heer, verlos onze ouderen van de katholieke indoctrinatie.)
Flor Vandekerckhove⇲

De blogger en de literaire markt

Links. Megan Boyles’ beeltenis op een papieren boekkaft: blogster verhuist naar markt. Rechts: ‘The New York Review of Blogs’ bestaat niet.

 

Vandaag gaat in de bib van Bredene ‘thuis aan zee’⇲ door. Daar ontmoet je ‘schrijvers en vertellers die zich lieten inspireren door de zee’. Mij ga je daar niet zien. Ben ik niet thuis aan zee dan? Getuigen niet honderden verhalen/gedichten dat ik me laat inspireren door de zee?  Misschien gaat mijn reputatie me vooraf en weten de organisatoren dat ik liever ga wandelen. Dat laatste is zeker waar, maar er is ook iets anders. ER IS EEN PROBLEEM.

DE AMERIKAANSE Megan Marz⇲ stelt in Poets in the Machine⇲ een vraag die ook ik stel in Het internet revolutioneert de literatuur…⇲. Of zoals de ondertitel van haar longread⇲ luidt: Waarom houdt de literaire wereld het online schrijven nog steeds op afstand? Megan Marz: ‘Ik heb literaire kritiek geschreven voor veel publicaties, en ik heb zelden problemen met het plaatsen van een boekrecensie die ik wil schrijven. Maar geen enkele publicatie toonde interesse in tientallen voorstellen die ik deed met betrekking tot online werk.’
Bloggen bestaat inmiddels dertig jaar.⇲ Ook alweer tien jaar geleden zei Robert Silvers⇲ van The New York Review of Books⇲ in een interview⇲ dat blogs de kritische aandacht niet krijgen die ze verdienen: ‘Als je om taal geeft, als je om de gevoeligheid geeft waarmee taal wordt uitgedrukt, en als je om de waarden geeft die ten grondslag liggen aan ons taalgebruik… dan zouden deze media, lijkt mij, in aanmerking moeten komen als onderwerp van kritiek. We lijken aan de rand te staan van een enorme, zich uitbreidende oceaan van woorden, een oceaan die groeit zonder dat er enig kritisch perspectief op wordt uitgeoefend. Voor mij als redacteur lijkt dat een enorme afwezigheid.’ En dit is wat Megan Marz eraan toevoegt: ‘Al dertig jaar gebruiken schrijvers blogs, sociale media en e-mail om dingen te doen met woorden die in boeken moeilijk of onmogelijk zijn. Ze hebben ons ondergedompeld in verhalen die zich nog steeds ontvouwen, persona’s gecreëerd die interactie hebben met lezers (…) Het openbare literatuur-overzicht van de 21e eeuw zit vol gapende gaten waar deze dingen zouden moeten zijn. Het ontbrekende materiaal staat op onze schermen, maar glijdt voorbij met weinig formele erkenning. Hoewel het banaal is geworden om te constateren dat het online leven volledig verweven is met de rest van de wereld, scheidt een denkbeeldig gordijn het online schrijven van de rest van de literatuur. Het is tijd om dat gordijn naar beneden te halen.’ 
Marz geeft een verhelderend voorbeeld. In 2013 beslist Megan Boyle⇲ om haar dagelijks bestaan te ‘livebloggen’⇲. Ze begint op 17 maart en haar plan is er voor altijd mee door te gaan, dat zou haar kunst zijn. ‘Vijf en een halve maand later hield ze ermee op. In 2018 publiceerde een uitgever wat Boyle had geschreven in Liveblog⇲, roman van meer dan 700 bladzijden. Boyles blogproject had geen recensies gekregen, maar toen het een boek werd, bogen critici zich plotseling over de literaire kwaliteiten ervan, het werd positief beoordeeld [ondermeer in een lange, interessante recensie in Bookforum⇲] en vergeleken met andere serieuze literatuur. Die waardering greep dus pas plaats nadat de ‘kunst’ – het voortschrijden van de blog – uit Boyles project weggehaald was en gecomprimeerd tot een object dat binnen een paar dagen of weken kon worden gelezen.’
Literatuur wordt slechts als dusdanig herkend wanneer een kapitalistische machinerie — mix van producenten (uitgevers), distributeurs (winkeliers) en consumenten (lezers) — zich de tekst toe-eigent, daarin aangevuurd door gecamoufleerde advertenties (recensies) die een aura⇲ rond het product creëren. De blog daarentegen komt niet op de markt terecht, een blogger gaat daar niet mee venten. Wie literatuur met de markt vereenzelvigt, toont geen ‘respect’ voor diens kunstwerk, er wordt geen ‘heiligheid’⇲ aan toegekend, de aura mankeert, een blogger wordt niet tot het literaire veld gerekend.
Flor Vandekerckhove⇲

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. 

Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

Ziet u daar de torenvalk nog vliegen?

De spiraalvormige, opwaartse vlucht van de torenvalk, an artist impression of course.

SOMMIGE nieuwbouwappartementen op de Oostendse Oosteroever kijken vlak op Lange Nelle⇲ uit. Die vis-à-vis⇲ veroorzaakte in’ t verleden al eens heisa⇲, maar nu de herrie geweken is, wil ik de bewoners van die appartementen een vraag stellen: ziet u daar de torenvalk nog vliegen? 

Toen ik, van 1988 tot 1996, op de hoek van Baelskaai en Vuurtorendok woonde⇲, zag ik de torenvalk⇲ haast dagelijks. Ik heb hem daar met succes op een grote muis zien jagen — als ’t al geen kleine rat was. Op z’n mooist was hij wanneer hij omheen de vuurtoren cirkelend van beneden helemaal tot boven vloog, waar hij zich in een raamgat nestelde, iets wat ik haast dagelijks te zien kreeg. Die opwaartse spiraal was zo indrukwekkend dat ik nu, zoveel jaren later, op mijn wandelingen⇲ nog altijd aandachtig naar de vuurtoren kijk, in de hoop het nog eens te mogen meemaken, tot nu toe vergeefs. Vandaar mijn vraag aan de bewoners: ziet u daar de torenvalk nog vliegen? Niet dezelfde natuurlijk, dat weet ik ook wel, maar diens nichtje of een achterkleinkind…

Op een dag stonden we oog in oog, de torenvalk en ik, dat ging zo. 

Met een inspecteur mocht ik mee de draaitrap op, tot boven in de toren. Onderweg passeerde ik het raamgat waar de torenvalk aan ’t suffen was. Een kort moment keken we elkaar recht in d’ ogen. We schrokken beiden, maar hij toch meer dan ik. Fladderend haastte hij zich uit de voeten en ik bleef gelukkig staan op mijn voeten, want onder mij was ’t meer dan 300 treden diep.

Nog ’n toemaatje. In 2020 schreef ik een gedicht waarin ‘mijn’ torenvalk een plaats kreeg, want ja, waarde bewoners van de Oosteroever, die vuurtoren en alles wat errond gebeurt, is voor ons altijd al een bron van inspiratie geweest. En ik hoop voor u hetzelfde. Kijk eens naar Mijn laatste internetaankoop⇲.

Flor Vandekerckhove⇲

[386]

Waarom ik mijn ziel aan de duivel verkoop

FAUST is een van de 200 oefeningen die ik in dat genre aan ’t maken ben. ’t Zijn experimenten in het schrijven van extreem korte verhalen, in een stijl die ervan uitgaat dat internetlezers een extreem korte spanningsboog⇲ hebben. ’t Zijn, zoals gezegd, oefeningen. Vergelijk het met de toonladders van de pianist, het schetsboek van de tekenaar, de kleiwerkjes van de beeldhouwer… We doen het om de stiel in de vingers te houden. Op ’t einde van de declamatie geeft de drummer van GarageBand er een lap op. Klik op onderstaande YouTube-video, kijk en luister! 

www.youtube.com/watch?v=IqXXTB_ZRDY

[351]

Faust — Dit is wat ik beoog: elke dag een verhaal. Er ligt alweer iets klaar, een verhaal waarin ik mijn ziel aan de duivel verkoop. In ruil geeft de duivel me de kracht om elke dag een verhaal te schrijven. (Flor Vandekerckhove⇲) 

Mijn jongste publicatie is een e-boek dat 200 verhalen bundelt. ’t Zijn extreem korte verhalen, soms drie lijnen, soms maar één; speciaal geschreven voor internetlezers waarvan men zegt dat ze een korte spanningsboog hebben, ’t is dus echte internetliteratuur. Meer: elk van die verhalen kan ‘getagd’ worden, aangeklikt. Wie dat doet komt op m’n YouTubekanaal terecht, waar ik dat verhaal voorlees, declamatie die ik lardeer met beelden en muziek. Eerder had ik al iets soortgelijks gedaan met Gauw!⇲, waarin ik over mijn kindertijd vertel, in dat boek krijgt elk hoofdstuk een tag die de lezer desgewenst naar een muziekje uit het aldaar besproken jaar leidt.
De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis. Mail erom (en vermeld de titel: in dit geval ‘200’, dan begrijp ik het wel.): liefkemores@telenet.be⇲.

Hoe mateloos irritant is toch die betweterige Mia Doornaert

Links: barones Mia Doornaert, nu ook ‘onafhankelijk expert in poëzie.’

MIA DOORNAERT⇲ heeft ongetwijfeld kwaliteiten, zo kan ze tegelijkertijd op mijn lachspieren werken en op mijn zenuwen. Sterk! Deze keer gaat ze tekeer tegen Robrecht Vanderbeeken⇲. (°) Ik ken die mens niet, maar weet meteen dat Mia hem te gronde zal richten, hij is namelijk, zegt ze inleidend, een ‘linkse filosoof en vakbondsman’. En ja, alles aan die Vanderbeeken is fout. Ik verneem van Mia dat hij een cultuurwereld voorstaat die slaafs in de pas van een links dogma loopt, van een taalpolitie, van een boycot (alias cancelcultuur) van foutgelovigen, alsmede van preventieve verdachtmakingen. Niet alleen is Vanderbeeken fout, hij publiceert ook nog eens bij een foute uitgeverij, wat haar aan Camus en Sartre laat denken, wellicht omdat ze nog een beetje plaats over had. Tot zover mijn lachspieren.
En nu mijn ergernis.
Om haar gelijk te staven haalt ze een gedicht aan — ze schrijft ‘gedicht’, tussen aanhalingstekens — van de gewezen Antwerpse stadsdichteres Ruth Lasters⇲, dat aldaar in 2022 werd afgewezen door een N-VA-schepen. Ik schreef erover in ‘Een woke waart door Europa’⇲ en zei toen: ‘Literatuur cancelen is zo rechts! ’t Is zo rechts dat het aan het woke-activisme ontsnapt en, zoals in Amerika, in handen van extreem conservatieven⇲ terechtkomt. In Vlaanderen loopt het nog zo’n vaart niet, maar dit komt toch al in de buurt: op 1 september 2022 stapt de Antwerpse stadsdichter Ruth Lasters in protest op, omdat de N-VA-schepen haar gedicht (in samenwerking met haar leerlingen) over elitair onderwijs weigert⇲.' Barones Doornaert over dat gedicht: ’Tja ‘Losgeld’ was een politiek correct pamfletje dat ze samen met enkele leerlingen had geschreven, en dat net zo goed door ChatGPT bedacht had kunnen zijn.’ Of Lasters’ gedicht evengoed door ChatGPT⇲ geschreven kon worden, valt na te gaan, u kunt het hier⇲, op de site van uitgeverij Van Oorschot lezen. Neen, ik zie ChatGPT dat nog niet doen. Zo’n column van Mia Doornaert daarentegen…

Flor Vandekerckhove⇲

(°) Mia Doornaert. Hoe mateloos irritant zijn toch die betweters van links. In DS, 8 april 2024.

De digitale publicaties (pdf en EPUB) van De Lachende Visch zijn gratis.
Mail erom (en vermeld de titel): liefkemores@telenet.be⇲.

In memoriam Jean Pierre Beirens (19.08.1949 - †25.03.2024)

Jean Pierre Beirens, oud-leerling van het vijfde studiejaar, omcirkeld op de schoolfoto.
Meer namen van leerlingen vind je hier⇲.

LEEFTIJDSGENOTEN, levend in dezelfde wijk en oud-klasmakkers. Ik was inmiddels met pensioen, hij nog niet, hij volhardde in de arbeid en die bestond erin dat hij de bazartraditie van Bredene-Duinen voortzette in een winkel waar hij prullaria verkocht, ’t zij voor ‘t strand, ’t zij voor de kerstboom. Telkens ik, terugkerend van een wandeling, zijn winkel passeerde, was er wel tijd voor een babbel van het genre ‘hoe gaat het met deze en hoe gaat het met gene.’ Winkelier was hij niet van beroep, Jean Pierre Beirens was coiffeur, net als zijn vader dat voor hem geweest was. Winkelier werd Jean Pierre nadat zijn dochter de kapperszaak had overgenomen.
Uiteindelijk deed hij het toch, met pensioen gaan, maar lang heeft hij daar niet van genoten. Toen ik hem, alweer een paar jaar geleden, voor ’t laatst zag, zat hij in een rolstoel die zijn echtgenote, Josiane Anthierens, voortduwde. Infarct. Verlamming. Ook omdat die rolstoel thuis technische problemen opleverde, resideerde Jean Pierre voortaan in woonzorgcentrum De duinpieper⇲.

Begin dit jaar loop ik Josiane tegen 't lijf en vraag haar hoe het ermee gaat. Kommer en kwel. Ik zeg dat ik Jean Pierre in de lente eens zal opzoeken, zij zegt dat hij dat wel zou appreciëren. Ook omdat ik hem het overlijden van onze oud-klasmakker JP Boentges⇲ wil meedelen, trotseer ik op 16 april voorjaarsbuien/windstoten en trek naar de Opex. 
In De Duinpieper informeer ik naar zijn kamer. De verpleegkundige weet me te zeggen dat Beirens overleden is, drie weken geleden al. Ik weer naar huis. Daar zoek ik op 't internet naar het overlijdensbericht⇲: ‘Jean Pierre heeft ervoor gekozen om zijn lichaam te schenken aan de medische wetenschap.’ Respect!
Flor Vandekerckhove⇲

In memoriam Jean-Pierre — JP — Boentges

Jean-Pierre Boentges (°1949—†2024). Met dank aan Annie Boedt voor 't gebruik van de foto ©.

ZOPAS belde Lieve me om me het overlijden mee te delen van Jean-Pierre Boentges, haar vake. JP (°11.08.1949) stierf in de nacht van vrijdag 12 april, na een kort ziekbed. Amper 11 maand geleden stierf ook Rita Van Laethem, JP’s echtgenote.

JP is een jeugdvriend. We deelden een rebelse geest die ons als vijftien-, zestienjarigen al eens naar de kunstenaarskroeg Chèvre Folle in Oostende bracht, waar we Provo hoopten aan te treffen⇲. Zelf denk ik graag aan die dag in 1967 toen we samen een assemblage (zie foto's)⇲ maakten, wat ons de eerste prijs van een popartwedstrijd opleverde, alsmede de toorn van onze vaders. Ook herinner ik me dat JP als jonge tiener in een jeugdclubblaadje een artikel pleegde, waarin hij toppoliticus Joseph Luns⇲ aanviel, die neerbuigend over een abstract schilderij zei dat hij zoiets zelf ook wel kon maken. [Oude en oud-makkers, ik ben nog altijd op zoek naar dat exemplaar van ’t Korreltje, met JP’s stukje.]

Popart was voor JP maar een zijstapje, zijn specialiteit werd popmuziek, waar hij al gauw alles over wist⇲. Ik ben hem niet gevolgd, toch is JP daarin voor mij belangrijk geweest, me lerend dat er naast de mainstream ook ‘andere’ waardevolle culturen bestaan en dat het vervullend kan zijn je daarvoor open te stellen. 

JP beleefde pop niet alleen als luisteraar en collectioneur, maar ook als beoefenaar achter de draaitafel. Over zijn eerste stappen terzake vertelde hij me in een in memoriam Marcel Van Paemel⇲, ook een jeugdvriend, ook een deejee: ‘In die tijd was Bredene ’s winters niet veel meer dan een negorij, maar in de zomer bruiste de duinenwijk als een stad. Het nachtleven werd er aangevuurd door een rist dancings met legendarische namen: Cosmo, King, Djinn…  Over die tijd vertelt Jean-Pierre Boentges nog altijd met zichtbaar genoegen: “Ik werd dj in de Cosmo en toen ik door de concurrentie van de King weggekaapt werd, nam Marcel er mijn plaats in. Er is een vriendschap uit gegroeid die een leven lang stand kon houden”.’

In Mannen van de nacht⇲ laat ik Gilles Deleux aan ’t woord — biograaf van Arno — die over JP’s betrokkenheid bij de Oostendse rockscene vertelt. Die betrokkenheid is al in de jaren zestig intens. Deleux: ‘Op het einde van de jaren '60 heeft Jean-Pierre Boentges, alias JP, postgevat achter de draaitafels van een van de vele dancings in de Langestraat, de Djinn. Hij werkt ook in een dancing met dezelfde naam en eigenaar in Blankenberge. JP is een zachtmoedige, rare snuiter. Heel Oostende kent hem vanwege zijn encyclopedische muziekkennis. Hij is maniakaal met muziek bezig en trekt ettelijke malen per maand naar Londen om er platen te kopen, die hij in de vroege uurtjes draait als de toeristen weg zijn en alleen de kenners nog blijven. Onder hen Paul Couter. Ze praten veel over muziek en raken bevriend. En van het een komt het ander. JP is eigenaar van een Simca 1000 en weldra wordt hij gebombardeerd tot tour manager van de groep. Hij krijgt ook de taak om voor optredens voor het duo te zorgen. “In het begin hadden Paul en Arno nog geen manager. Ik had toen niets te doen en ik heb een stencil gemaakt met foto's en die mailing heb ik naar alle jeugdclubs aan de kust gestuurd.”’

JP is in Oostende tot op hoge leeftijd een gewaardeerde deejee gebleven, iets waarop hij bijzonder trots was. Hij zei me: ik kan niet zingen, ik ken geen noot muziek, ik kan geen enkele instrument bespelen, maar ik sta desondanks midden in de Oostendse rockscene.’ De uitbaters van de Oostendse music bar Lafayete⇲ schrijven: ‘Met grote droefheid melden wij een einde van een tijdperk. Vrijdag is 'JP', the Legend, de grootste muzikale vormgever van Lafayete overleden. De mooie herinneringen blijven. Voor altijd in ons hart.'

Ik zag JP voor ’t laatst toen hij me het overlijden van Rita, zijn levensgezellin, kwam meedelen. De laatste foto van ons samen dateert van 31 december 2022, toen zaten we op een bank te ouwehoeren, talkin’ bout my generation natuurlijk: klik hier⇲.

Flor Vandekerckhove⇲