Ik vroeg mijn vrouw om de duimschroef aan te draaien. Het doel ontsnapte haar volkomen en het was met grote weerzin dat ze het heft in handen nam. Mijn ogen werden troebel van het traanvocht dat de pijn in me opriep en dat zijn weg naar buiten zocht. Ik veegde de tranen uit mijn ogen en toen ik haar weer aan kon kijken zag ik een gloed in haar ogen die ik daar nooit eerder had ontwaard. De pijn was nu het verdraagzame voorbij. Ik schreeuwde en riep dat het genoeg was. En terwijl ze de duimschroef toch nog een kwartslag aandraaide trok er een rilling van genot door haar lijf en een pijnscheut door het mijne.Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten