Op z’n Oostends

— 28 mei 2015. Ines Defurne treedt op tijdens Tussen haven en storm, in De Grote Post Oostende. (eigen foto) —

Er is een tijd geweest waarin we dachten dat de zee onuitputtelijk was; inmiddels weten we wel beter. De tijd waarin het vismijngebouw vol bennen stond is onherroepelijk voorbij. Toch wil ik de woorden onuitputtelijk en zee nog eens koppelen: de zee is wel een onuitputtelijke bron van inspiratie. Dat heb ik geleerd toen ik in het cultureel centrum De Grote Post mocht deelnemen aan Tussen Haven & Storm (over dat gebeuren schreef ik hier al een stukje.) Terwijl ik daar in de coulissen mijn beurt zat af te wachten, viel het mij op dat de zee ook nu nog altijd in alle toonaarden bezongen wordt en niet alleen door de usual suspects.

De Oostendse volkszangeres Lucy Loes mocht zich de erfgename van de legendarische Lucy Monty noemen. Ik heb lang gedacht dat het na die twee Lucy’s wel afgelopen zou zijn met het visserslied. Maar nu ik in De Grote Post Ines Defurne aan ’t werk gezien heb, denk ik daar alweer anders over.

Ik zou zelfs zeggen dat Ines beter is dan haar voorgangers, ware het niet dat de volkswoede dan als een wervelwind over mij neer zou dalen. Maar wie dat optreden gezien heeft, weet waarom ik dat toch wel mag doen.

Stel je een zangeres voor die in staat is om het repertoire van de grote Janis Joplin te vertolken, en die dat overigens ook gedaan heeft. Stel je een zangeres voor die in staat is het Conterdamse geweld van Revenge 88 te overtroeven, en die dat overigens ook wel doet; stel je een zangeres voor die met de rockgroep Monopole een eigen sound creëert, wat ze effectief ook doet, en stel je vervolgens voor dat die zangeres met het vissersrepertoire van beide Lucy’s aan de haal gaat. Bingo!

Rest een vraag. Is het wel verantwoord dat je zo’n talent in de richting van het visserslied pousseert? Laat me toe om met een andere vraag te antwoorden: hoeveel zangeressen ken jij die, zoals Lucy Loes, een standbeeld krijgen? Eeuwige roem loert om de hoek!

Flor Vandekerckhove