 |
| —
Meer over bovenstaande beelden vind je voor
foto 1 hier, voor
foto 2 daar,
voor foto 3 ginds
en voor foto 4 ginder achter. —
|
Men neme een oude klasfoto. Overloop daarop de gezichtjes
van de kinderen waarmee men gedurende vele jaren lief en leed gedeeld heeft.
Probeer op die gezichtjes namen te kleven. En men moet constateren… dat men ze vergeten
is. Wereldschokkend is die bevinding niet, maar ik zal er toch een wijle over
mijmeren.
Een tijd geleden krijg ik foto’s toegestuurd
van twee meisjesklassen. Op de ene staan
meisjes die in 1950-51 geboren zijn. De andere
foto toont meiden die het levenslicht al in 1948-49 mochten aanschouwen. Het
zijn mijn generatiegenoten. Als kind wonen we in dezelfde wijk en we volgen
lessen in dezelfde school. Op het eerste gezicht herken ik geen van die
meisjes. Géén!
Hoe komt dat eigenlijk?
Er stond destijds natuurlijk wel een muur tussen
ons. Letterlijk, want de jongens werden door een muur gescheiden van de
meisjesschool. Ook buitenschools kon je spreken van segregatie. Komt het daardoor dat die meisjesnamen niet in
mijn geheugen verankerd werden?
Ik stuurde de foto’s door naar enkele inmiddels
gepensioneerde meisjes die — het kon haast niet anders — op die foto’s staan en
vroeg hen wat zij ervan dachten. Bleek dat ook zij zich maar in beperkte mate namen konden herinneren. Sommigen slaagden er zelfs niet in zichzelf te
herkennen. Eerst vond ik dat vreemd, maar toen viel me een andere foto te
binnen.
Die heb ik, hier, een jaar geleden al, in de blog geplaatst. Het is de
groepsfoto van een schoolreis. Mijn school. Veel van die jongens herken ik,
maar er zijn er ook veel die ik me niet herinner. Ook naar mezelf heb ik lang op die
foto gezocht, en zelfs nu ben ik niet voor de honderd procent zeker dat ik
degene ben die daar voor die autocar mezelf zit te zijn. De naam van de
onderwijzer had ik ook al fout.
Met enig groepswerk komt dat dan wel goed. Als we al onze
geheugens op een hoop leggen, geraken we er nog uit, maar ‘t is wellicht op
de valreep. Vandaar mijn vraag. Hoe komt het dat we zoveel vergeten zijn?
Er is natuurlijk de lange tijdspanne die er tussen ligt,
bijna zestig jaar. Het is lang geleden dat we ons nog in de spiegel van onze
kindertijd bekeken hebben. Het valt moeilijk te geloven dat het kleine lichaam
dat je op zo’n foto ziet dat van jou is. Of is het ons geheugen dat, net als
onze ogen, achteruit aan ’t gaan is?
Wat mezelf betreft is dat zeker het geval. Onlangs (maar
wanneer?) heeft iemand (maar wie?) me iets interessants (maar wat?) gezegd over
het lied Al die willen te kap’ren varen.
Ik had er een stukje over willen schrijven, maar op die manier zal dat uiteraard
niet gaan. Pffffffff.
Het heeft ook voordelen. ‘Veel
mensen danken hun goed geweten aan hun slecht geheugen’, zei — als ik het
me goed herinner — Godfried Bomans. En ik moet toegeven dat ik de jongste tijd
qua gewetensnood nauwelijks te klagen heb.
Maar… hoe luidde de titel ook alweer die ik boven dit stuk wilde
plaatsen?
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten