— Links, vooraan ceremoniemeester Manu Debruyne, zittend auteur Frank
Vermang, verder Bieke Brouckaert en Katrien Corveleyn. Rechts: Tania Menu en
Frank Dubbe. —
|
’t Eerste wat een mens opvalt is de indrukwekkende kaft, waarin kenners
de hand van Flap
herkennen. En omdat ‘t een harde kaft is denk je meteen ook aan de uitdrukking ruwe bolsters blanke
pit. Want zo worden rockers graag omschreven, aldus het cliché.
In 314 bladzijden verenigt & vereeuwigt Frank Vermang de Oostendse scene,
van 1955 tot heden. Heden mag je
letterlijk nemen, want de auteur plaatst er pas op 29 maart een punt achter en de
boekvoorstelling gaat al door op 20 april. De tijd waarin de letters eerst in
lood gezet moesten worden ligt ver achter ons.
Van Vermang heb ik eerder al een boek gerecenseerd. In No future in Ostend
heb ik het over diens biografie van Frank Dubbe, een alhier ter stede
wereldberoemde rocker. Spijtig dat Dubbe in het nieuwe boek weer centraal staat, want dat
levert alleen maar meer van hetzelfde op. De auteur vermeldt nochtans zelf een
aantal alternatieven, het muzikale geslacht Feys bijvoorbeeld dat met grootvader Freddy,
vader Serge en zoon Louis een indrukwekkende leidraad aanreikt.
Een gemiste kans.
Ik lees iets over mijn jeugdvriend JP, verder gaat het over The Swallows, de Chèvre Folle, Marcel Velo, Paul Couter, pianist
Jean-Jacques, de Folk, Preuteleute, Ines Defurne, Danny Bossaer …
De kracht van het boek is ongetwijfeld dat alles & iedereen erin voorkomt; het heeft de
potentie van een referentiewerk.
Vermang duidt ook regelmatig de tijdgeest. Dat Mei 68 daarbij
onvermeld blijft, zegt iets over de Oostendse muziekscene, want je
moet je in die tijd echt wel ver wegsteken om daar niet door beïnvloed te
worden. Staat de volumeknop in het provinciale Oostende zo hoog dat het straatlawaai uit de grote steden er niet te horen is? En dat The Bunch een Portugese
doorbraak mist doordat de Anjerrevolutie ‘helaas’ uitbreekt en ‘de grenzen
dichtgaan’ is merkwaardig, vooral omdat ikzelf die grens wél weet te passeren om me in
Lissabon enthousiast in het Processo
Revolucionário Em Curso te
gooien. Kon ik zingen, ik had er een hit gescoord!
Laat me afsluiten met een kleine onthulling. Op bladzijde 202 vermeldt
Vermang een Oostendse croupier die zich aan de blackjack tafel laat vervangen
omdat ze uitgeslapen een optreden van de Red
Hot Chili Peppers wil meemaken. Later verneemt ze dat de gepeperde mannen tijdens
haar afwezigheid een paar uur aan die tafel hebben doorgebracht. Tania Menu,
die zich heeft laten vervangen, zit hier naast me in de sofa. Haar vervanger,
Frank Vandekerckhove (geen familie), leest tegelijk met u dit stukje. Van hem verneemt
Tania overigens ook dat Flea, de Peppersbassist,
hem een vraag gesteld heeft: ‘Where can I get a
good blowjob ‘round here, man?’ Dat kan geen probleem opgeleverd hebben, met de
Van Iseghemlaan vlak om de hoek.
Flor Vandekerckhove
P.S.: Op boek en recensie kwam er inmiddels een
uitgebreide reactie binnen: u leest hem daar.
(°) Frank Vermang. Oostende Rock&Roll. De geschiedenis van de
Oostendse muziekscene via het leven van Dubbe. Oostende, 2019. 314 pp. 18
€. Bestellen in de boekhandel (ISBN 978-94-6345-612-8 / NUR 662) of via oostenderockt@gmail.com.
2 opmerkingen:
Prachtig boek vol weetjes over de moderne muziek uit en om Oostende. De leidraad Dubbe had inderdaad voor iemand anders moeten zijn. Erik Allary , net als ik nog steeds bezig , was de gepaste man. Ook Arno was liefhebber.Maar Arno zit in alle boeken en ik weet niet of er nog iets nieuws over hem te vertellen valt. Ik zing over hem in mijn CD "Olle twolve " in het Osténds. Het nummer"Ikke , Arno van Osténde " vertelt over zijn eerste stappen in de muziek.The Bunch en Portugal dat was een echte ramp.Ons kontrakt verviel.De politiek strooide roet in ons succes. We hebben daar de boot gemist....... Laurentius Vanacker.
Dat ik, met mijn eentonige stem, ooit vermeld zou staan in een boek over Rock en Roll in Oostende is een aangename verrassing! Mag ik me nu ook muzikant noemen?
Een paar jaar later mocht ik ook eens blackjack 'dealen' aan Gloria Estefan. Die trut begon me boos aan te kijken nadat ik een paar honderd dollars afnam van haar. Haar man, Emilio, daarentegen is een hele toffe knul...
Een reactie posten