Duinenstraat Bredene, café Littoral in 1954. Wielerclub De Duinesprinters presenteert de palmen voor de wedstrijden die de club inricht. In het deurgat herken ik mijn nonkel Camiel Vandekerckhove. Links op de foto: Madeleine Carbon, echtgenote van Camiel Vanmassenhove. Het jongetje is Roland Vanmassenhove. De grootste man in 't deurgat is Gerard Melis, rechts zien we Camiel Vandekerckhove en links Roger Bruyneel. Derde van rechts is uitbaatster Alida. Achter Alida, met witte klak: Edmond Maes. Vierde van rechts (met das): Honoré Storm. Zittend in 't midden: Camiel Rousseau. De jongeman links van de dame in 't midden, met palm, is Gilbert Rousseau.
EEN rustig café. Het rook er naar bier en bruine zeep. In ’t
midden stond de stoof. Een indrukwekkend buizenstelsel verbond die met de
schoorsteen. Afgezien van de topdagen, wanneer wielerclub De Duinesprinters de dienst uitmaakte, waren er zelden meer dan
twee tafels bezet. Daar zaten de kaarters, oude mannen met boerenpetten.
Niemand verhief de stem, er was geen muziek. Je kon het schoffelen van de
kaarten horen, een flesje dat ontkurkt werd, een fluim die iemand ophoestte.
Dat veranderde toen Alida met pensioen ging. Een koppel nam haar plaats
in. Die mensen hadden twee kinderen: een jongetje dat kleiner was dan ik en een
meisje dat groter was. Dat meisje zwengelde de verandering aan en ze
moest daar niets voor doen. Van heinde & ver kwamen jongemannen op ijzeren rossen toegesneld.
Door mijn dakraam zag ik hoe de stoep vol fietsen kwam te staan. Die jongens kwamen
daar geen kaartje slaan, de tv werd niet aangezet, niemand hoestte in haar
nabijheid fluimen op. Er werd een jukebox binnengehaald, waarop vooral Eenzaam zonder jou te horen was, een
schreeuw om aandacht, omzwachteld met muziek. Drie platen voor vijf
frank, drie keer Eenzaam zonder jou. Het
café du Littoral rook niet langer naar bruine zeep, maar naar vers mannenzweet,
goedkope aftershave en feromonen.
Maar je weet hoe ’t gaat, altijd gaat hij voort, de tijd, nooit staat hij
stil. Het meisje verloofde zich met een troepsoldaat, waarmee ze na diens
legerdienst ook trouwde. Het aantal fietsen voor de deur verminderde
zienderogen en daarmee ook de feromonen. De plaat Eenzaam zonder jou werd nog wel eens gedraaid, maar nu hadden de
woorden een ietwat wrange bijklank: ze
had nooit mogen trouwen! De jongemannen bleven weg, de kaarters keerden weer
en dat deed ook de rust. Van zo’n rustig café kon je evenwel niet meer leven, Alida’s tijd was voorgoed voorbij. Er kwam een dierenspeciaalzaak, daarvan
kon je wellicht nog minder leven. Er kwam een huisjesmelker. Of die ervan kon leven weet ik niet, maar het gebouw werd wel uitgeleefd. Het kwam in handen van een vastgoedgroep die de boel neerhaalde en op
die plaats een flatgebouw neerpootte.
[Ik post dit verhaal in 2015. In 2024 redigeer ik het opnieuw, ten behoeve van FB-groep Bredene Retro.]
2 opmerkingen:
Goed Gedaan !
Altijd mooi om te lezen te zien hoe jij de woorden aanéén rijgt zodat ze vervormen en tot beelden en gevoelens worden uit een ver verleden. Hier weer een hele kroniek in slechts een paar volzinnen neergepend. Knap...
Een reactie posten