Twee dagboekfragmenten op de wip van juli en augustus

Deze blog is ook een dagboek, maar dan een die weinig bijgewerkt wordt, ik zie dat het alweer van 23 februari 2023⇲ geleden is. Doe ik dat zo weinig omdat mijn dagboeknotities nauwelijks lezers interesseren? Misschien helpt het als ik er een aanlokkelijk beeld in verwerk, een blikvanger. (BENIEUWD WAT DE FACEBOOK-CENSOR ERVAN DENKT.)

31 juli — In Oostende sta ik boven op de Tettenbrug⇲ en kijk naar het treinverkeer. In mijn verbeelding zet een lange vistrein⇲ zich in beweging, hij zoekt eerst zijn spoor en als hij dat gevonden heeft, neemt hij een vaart die ge niet voor mogelijk houdt. Tegen de tijd dat de vistrein Zandvoorde passeert, heeft de snelheid geen naam meer. Naast het spoor geeft een vrouw op passende wijze, in haar ondergoed, aan dat Tomorrouwland⇲ forever in de fik staat. Thuisgekomen schrijf ik in mijn dagboek: ‘Alles is echt wat goed geschreven is, zoals echt gebeurd even echt ook kan zijn verzonnen.’ Ik vind de zin op de achterflap van ‘Alles echt gebeurd’, een verzameling fragmenten uit het werk van Jeroen Brouwers.

1 augustus — Ik ben een slechte mens, niet zo slecht als Louis-Ferdinand Céline, maar toch. Daartegenover staat dat ik een goede schrijver ben, niet zo goed als Louis-Ferdinand Céline, maar toch. Ik stoot mensen af en nu heb ik ook de mens afgestoten die mijn Wikipediabladzijde⇲ verzorgt. Da’s niet verstandig van mij, dat begrijp ik zelf ook wel, maar hier stehe ich, und kann nicht anders, ’t is de aard van ’t beestje. Met die mens is ’t nochtans lang goed gegaan. Ik bleef zelfs behendig om afstotingsverschijnselen heen fietsen toen hij, in 2023, van zichzelf vond dat ook hij zich in de schrijverij moest begeven. Helaas pindakaas! Hoe meer hij schrijft, hoe slechter het wordt. Zijn nieuwste worp is een archislecht uitgegeven verzameling slechte schoolopstellen uit de koker van een zestigjarige. Waarmee hij de grens van mijn verdraagzaamheid overschrijdt. Samen met Charles Bukowski roep ik hem toe: DOE HET NIET !⇲, met daarin de toepasselijke verzen: ‘wees niet zoals zoveel duizenden / mensen die zichzelf schrijver noemen, / wees niet saai en vervelend en / pretentieus, laat je niet verteren door eigenliefde / de bibliotheken van de wereld hebben / zichzelf in slaap / gegeeuwd / door jouw soort.’ Dat had ik beter niet gezegd. Nu is hij in zijn gat gebeten en wordt mijn Wikipediabladzijde⇲ niet langer door hem bijgewerkt. 
Flor Vandekerckhove⇲

Wij, met zand in onze schoenen is een memoir (25 bladzijden), waarin ik terugdenk aan de weg die beeldend kunstenaar Luc Martinsen en ik afgelegd hebben, sinds onze eerste ontmoeting in 1988. Ik schreef dat boekje als een symfonie, een muziekstuk in drie delen, dat na het tweede deel onderbroken wordt door een interludium en afsluit met een coda. In de beste traditie van De Weggeefwinkel is ook Wij, met zand in onze schoenen gratis. U hoeft er alleen om te vragen. Mocht u interesse hebben, mail naar liefkemores@telenet.be⇲. (Vermeld 'Zand' en zeg 'pdf' of 'epub'.)