De Tour en wat ik me ervan uit mijn kindertijd herinner

Maurice Garin (Frankrijk)

NU volg ik de Tour de France niet meer, maar ooit was dat wel anders. De liefde voor de wielersport had ik van mijn vader die enthousiast over de glorietijd van zijn maat Oscar Goethals⇲ kon vertellen. Ik herinner me namen die u wellicht niets (meer) zeggen, zoals Pino Cerami⇲, Michel Van Aerde⇲, Jan Adriaensens⇲, Raymond Impanis⇲ en ook de onlangs overleden Gilbert Desmet⇲. Ik ken die renners van vóór 1962, toen ze in de nationale Belgische ploeg⇲ voor de Tour aantraden. Als knaap knipte ik hun foto’s uit de krant.
Er was nog geen tv in huis, papa en ik volgden de Tour op het kleine scherm in Alida’s café⇲. Enkele uren na de aankomst fietste er al een jongen door de straat die Tour de France riep en Uitslag van de rit. Hij verkocht de speciale editie van Het Volk, krantje dat vlak na de arrivée met vliegtuigjes in Vlaamse beemden gedropt werd, waarna loopjongens het tot bij de nieuwsgierige massa’s brachten (op Wikipedia lees ik dat de oplage van dat ‘rondegazetje’ 120.000 stuks kon bedragen.) Telkens zocht ik daarin naar de weggestopte muis in Thomas Pips⇲. Aan die cartoon hing een column vast, geschreven door Michel Casteels⇲, Gentse journalist die ik dik twintig jaar later persoonlijk leerde kennen. Mijn herinneringen aan die mens schreef ik neer in Herinneringen aan journalist Michel Casteels, a.k.a. Piet Korrel⇲.
Nooit heb ik bij een sportwedstrijd meer blijdschap gevoeld dan wanneer ik vernam dat onze plaatselijke wielerheld Marcel Seynaeve⇲ in 1963 in de Ronde van Frankrijk mocht aantreden. Zijn deelname was helaas kort van duur.

Flor Vandekerckhove⇲

In memoriam Ernest Hemingway († 2 juli 1961)

VANDAAG, 2 juli, is het drieënzestig jaar geleden dat schrijver en journalist Ernest Hemingway⇲ overleden is. Hij heeft grote invloed uitgeoefend op het proza, ook op ’t mijne. In het interbellum maakt hij deel uit van de Lost Generation⇲.

In de archiefkast van De Laatste Vuurtorenwachter zit wel een en ander waarmee ik hem vandaag kan herdenken. In 2016 ging ik naar Parijs om daar zijn spoor te volgen, vandaar dat ik je iets over Over het Parijs Van Die Tijd kan vertellen: Met Hemingway in Parijs⇲ en Flaneren rond de Rue Mouffetard⇲, twee stukjes die je daar nu als gids kunt gebruiken. De merkwaardige mens die Hemingway was — noem hem maar een macho — belicht ik in stukjes met veelzeggende titels als Het borsthaar van Hemingway⇲ en Ernest Hemingway: grote borst, klein hartje⇲. Merkwaardig man dus, maar bovenal een goede schrijver; een klein maar typerend voorbeeld staat in Leren schrijven met Hemingway⇲. En ten slotte voeg ik er een link aan toe naar een handpalmverhaal waarin ik Hemingways lering tot eigen profijt aanwend, ik denk wel dat hij de titel genegen zou zijn: Marlies Dekkers en Hemingways ijsbergtheorie⇲.
Flor Vandekerckhove⇲

Met Piet Wittevrongel in Blankenberge

HET IS zoals Hugo Matthysen⇲ hier⇲ rijmend zingt: ‘Blankenberge, wonderschone stad / Ik wou dat ik in m'n achtertuin zo'n Blankenberge had…’ Zelf ga ik er elk jaar één keer⇲ heen. Vandaar dat ik de potentiële bezoeker raad kan geven, als deze: om die merkwaardige stad ten volle te smaken moet ge hem via de Vissersstraat penetreren. Nergens anders vindt ge de penetrante menggeur van oude zeilers, wak⇲ oud pleisterwerk en nat vers metselwerk; nergens anders ziet ge op terrasjes vrouwen zitten die al van ’s middags bier uit flesjes drinken en waarvan ge denkt: 'Neen maar, dat is die Nancy waarover Hugo Mathijssen zingt.' En terwijl ge, verder schrijdend, gewaar wordt dat de overheersende menggeur verandert in deze van gekookte mosselen, oriëntaalse kruiden en ambre solaire, houdt ge in die Vissersstraat halt aan het nummer 24: RETSIN, een galerie.

De exposant (nog tot 21 juli) staat mij goed voor ogen, ook omdat hij regelmatig ’t nieuws haalt. Piet Wittevrongel noemt zichzelf een soxantehuitard, net als ik⇲; bij mij dekt de term intussen een waardevolle, identiteitbepalende herinnering, bij hem uit die zich in een hardnekkig volgehouden militantisme. Ik ken hem als nemesis van de Blankenburgse burgemeester Willem Content(†)⇲, als voorman van een plaatselijke politiek partijtje dat veelzeggend DWARS heet, als vredesactivist die wapentransporten in de Zeebrugse haven ontbloot, als wakkere burger die onvermoeibaar tekeergaat tegen ’t koningshuis in ’t algemeen en Leopold II in het bijzonder, als ontmaskeraar van James Ensor⇲ die zijn kar keerde eenmaal hij baron geworden was. (De lijst is verre van volledig.)

Piet Wittevrongel is ook kunstenaar, het tegendeel had me verwonderd. In de etalage van Retsin zie ik voor ’t eerst zijn werk dat een groot popart-karakter heeft en onbeschaamd geëngageerd is: een Christus aan het kruis met geweer als dwarsbalk; een andere, of dezelfde, aan 't hakenkruis genageld; ik lees dwingende militante boodschappen als ‘Wie zwijgt is medeplichtig’; er is de buste van een zeemeermin die de slogan Vive la République etaleert, volgens de kunstenaar is 't koningin Mathilde… Een geheel van geëngageerde beelden die schijnbaar recht uit de sixties tot ons komt. Is ’t daardoor dat het oeuvre ietwat aan brocante laat denken? Wie op Facebook terecht kan moet maar eens kijken, daar is een video beschikbaar waarin Piet Wittevrongel, voor de galerie staand, een antiroyalistisch lied aanheft: klik hier⇲.
Flor Vandekerckhove⇲